باغ آینه

اینجا و اکنون به وقت محلی شب است  و به وقت عاشقی درد است اصلا تمام اوقات شرعی شهر هم درد است  وقتی گلدسته های عاشقی  اذان نبودنت را فریاد می زند و  من باید بر لب ترک خورده حوض تنهایی  وضوی بی کسی بگیرم و اقامه ماتم ببندم  حال نمیدانم نماز به چندمین رکعت تمام کنم    من مسافری درمانده از شکست عشق دل به دو رکعتی شدن تمام روزگارم بستم تا  بی آنکه تسبيحاتى اربعه خوان وجودم شود  خود را خلاص به اشهدی کنم و  تکلیف مغرب به عشای شوم شده  نبودنت را یکسره کنم .    سحر بشود و تو نباشی  تنها قانون جنگل است و  من ،همان جنت ندیده پا به برزخ بگذارم    برای هردویمان بهتر ا باغ آینه...

ترک کردن که قیل و قال نمیخواهد کافیست فقط ارزش بودنت برایش  کمتر از گیر گرفتاریش باشد  آنوقت بی آنکه برایت دست خداحافظ  تا همیشه اش را بلند کند  تو را منتظر بر صندلی انتظار می گذارد  و پایش را پشت به تمام  دوستت دارم هایم میکوباند و برای همیشه همیشه میرود    دیگر مگر میتوان به خورد علاقه ات  فرو کرد که او رفته است؟  که دیگر هیچ میلی برای دیدن چهره به  عزا نشسته ات از آتیش علاقه اش  در وجودش ندارد؟ !   چمدان وجدانش را بر می دارد و می رود چه دردی دارد قبول قاضی شدنش  چنان شانه بی تفاوت می رود که هر  اشکی از انتظارت ، دل هر جنبنده انسانی را بسوزاند  تا برود باغ آینه...

از ما که تا دلتان بخواهد گذشته است  لااقل به خورد بچه هایتان ندهید که  دخترها برای زن شدن باید به تختی دو نفره  از عروس شدنشان دل ببندند !!   باور کنید من به چشمان خویش  زن شدن دختر همسایه مان را  بی آنکه تن به هم آغوشی کسی بگذارد  دیده ام که این طور با اطمینان   برایتان می گویم    دختر همسایه روبروی خانه ما  دیگر موهایش را رها در باد نمی کند    از پنجره ما اگر کمی نگاهش کنید  متوجه می شوید چه طور موهایش را  به کشی ساده جمع به شانه چپش می کند  تا چهره اش از دختر بودن فاصله بگیرد    یادم هست قدیم ترها که راه می رفت  پاهایش انگار روی هوا قدم میگذاشت و  صدای خ باغ آینه...

تمامِ این مدت می توانستم عاشقِ هر رهگذری که می آید بشوم و هیچ خیالی هم از تو در سرم نپرورانم من می توانستم دوست داشتن را نکِ زبانم بنشانم و با هر لبخندی دهان باز کنم و بگویم : راستی ! من دوستت دارم  من می توانستم دلم را تکه تکه کنم و هر تکه اش را جایی جای بگذارم ! می بینی ؟ من می توانستم نغمه ی عاشقم عاشقم را دور تا دورِ این دنیا رقصان زمزمه کنم اما تو لعنت به این تو ! که هرکه هم که آمد به حرمتِ جایِ پایِ تو بر رویِ چشمانِ منتظرِ من سر خم کرد و به ادایِ احترام نماند ! نه که نخواهد بماند نه ! تو نگذاشتی  بس که از این زبان وامانده در نمی آمد چند کلامِ دلبرانه ! تمام باغ آینه...

عجب رمضان غریبی دارد این تنهایی ام دلش را بدجور خوش به این شب بیداری های تا سحر کرده است ! کلید شب که زده می شود چشمان همه را که خواب فرا می گیرد سجاده تنهایی ام را پهن می کنم دست انتظارم را بلند می کنم و تا آنجا که توان دارد برای برگشتنت خدا را صدا می زنم این طور صدا زدن فقط ، دلم را می سوازند آخر می دانی سخت است آرام کردن صدای زمخت مردانه و ریز نجوا کردن زنانه این گلویم زمان که از دستم در می رود سحر که خودش را به گوش پدرم می رساند چشم خواب نرفته هر شبم را به خواب می زنم تا پدرم را دلخوش به بیدار کردن خود کنم آخر چشمان بیداری ام را که ببیند عجیب نگران سلامتی ا باغ آینه...

من دوستت دارم  زیاد هم دوستت دارم    این دوست داشتنِ زیاد مرا می ترساند و این ترس هم  کار دست ِمن و  با تو بودنم می دهد    ترس ِاز دست دادنت  ترسِ آسیب دیدنت  ترسِ دیگر ندیدنت  برادرِ همان مرگی می شود  که کار بودنت با من را  یکسره تمام می کند    دوست داشتنت را کم می کنم  آنقدر کم که هیچ ترسی  مرا به مرگ این رابطه نکشاند  چون هنوز هم  کمی زیاد دوستت دارم... باغ آینه...